W waszym wieku powinniście doświadczać tylko pozytywnych emocji i sytuacji! Niestety świat nie gwarantuje ciągłego szczęścia i uśmiechu. Rodzicie chcąc dla Was jak najlepiej, często chowają Was przed przykrymi sytuacjami. Taka reakcja na krzywdę jest jak najbardziej zrozumiała, jednak w pewnym momencie nie będą mogli Was obronić przed wszystkim. Dlatego lepiej, żeby jak najszybciej nauczyli się rozmawiać z Wami na tematy trudne, niezrozumiałe i wzbudzające w Was niepokój i strach, abyście potrafili oswoić się również z takimi emocjami!

Przede wszystkim Rodzicie powinni zachować spokój i stonowany ton głosu podczas „trudnej” rozmowy, która może dotyczyć śmierci bliskiego, wojny, protestów, ale również tego, skąd pochodzi dziecko czy mięsko na talerzu itp. Ilość szczegółów musi być dopasowana do Waszego wieku, gdzie należy pamiętać, że to, co dla dorosłego jest straszne, dla Was może być naturalne. Najważniejsze jest również wyczucie czasu – jeśli Rodzic zauważył Wasze zainteresowanie tematem, poznanie nowych rzeczy, wtedy warto rozszerzyć Waszą widzę o te elementy, na które jesteście gotowi. Oprócz rozmowy, Rodzie mogą wprowadzić książeczki, które mają antybohaterów takich jak złodziej, oszust, czy postać robiąca na złość. Dzięki temu będziecie mieli punkt odniesienia do kształtowania swojego światopoglądu.

W przypadku poruszania tematów wojny, głodu, klęsk żywiołowych, warto, aby Wasi opiekunowie uświadomili Was również o pozytywnych zjawiskach mających miejsce podczas tych wyżej przedstawionych. Chodzi o ludzi, którzy niosą wtedy pomoc, że narody jednoczą się, aby wesprzeć pokrzywdzonych, że dba się też o zwierzątka, że każda osoba jest ważna i inni starają się jej pomóc na wszelkie sposoby. Dzięki temu zostaną w Was zakorzenione dobre wzorce działania – jeśli komuś dzieje się krzywda, ja pomagam.

Innym rodzajem trudnej rozmowy, jest ta, która dotyka bezpośrednio Rodzica. Sytuacja, która wywołuje u niego bolesne wspomnienia jak np. śmiertelna choroba. Do takiego tematu musi się bardziej przygotować i zebrać materiały, które jak najbardziej ułatwią mu przeprowadzenie rozmowy i przygotują na Wasze ewentualne pytania, może porozmawiać najpierw z kimś bliskim. Musi również sam czuć się gotowy i spróbować pokonać swoje lęki. Jeśli jednak wciąż odczuwa silny dyskomfort podczas rozmowy, całkiem możliwe, że Wy powielicie jego uraz, a przecież nie taki jest zamiar! Lepiej, jeśli poczeka i bardziej oswoi się z tematem niż na siłę próbuje Was uświadamiać.

Jednym z najczęstszych błędów podczas trudnych rozmów, które zaczynacie Wy sami są półprawdy, półśrodki, zagadywanie i całkowita zmiana tematu. Też macie prawo pytać i macie prawo dostać rzetelną odpowiedź! Próba zignorowania Was przez Rodziców, w obawie przed tym, że nie poradzą sobie z odpowiedzią jest dla Was niezwykle krzywdząca! Każda nieprawda zostaje z Wami na lata (dzieci są z kapusty, babcia śpi itp.) i może przynieść Wam w przyszłości nieprzyjemności od rówieśników. Ucieczka od tematu pokazuje Wam, że nie powinniście pytać, Wasza dziecięca ciekawość jest blokowana, a autorytet Rodzica zostaje podważony. Informacji będziecie szukać wszędzie, tylko nie u nich.

Podczas przeprowadzania trudnej rozmowy, Rodzic przede wszystkim powinien traktować Was jak równego sobie! To nieprawda, że pięciolatek nie zrozumie co to kataklizm czy niepełnosprawność! Lukrowanie rzeczywistości odbije się na Waszym światopoglądzie, co później będzie skutkowało osłabieniem zaufania do Rodzica. Jeśli nikt nie będzie z Wami rozmawiać, sami również nie przyjdziecie opowiedzieć Rodzicom, jeśli wydarzy się coś, co Was zszokowało, zamkniecie się w sobie i jeszcze będziecie myśleć, że to dobrze, że tak musi być!

Nie ma drogi na skróty, nie ma niczego lepszego niż prawda, nawet jeśli jest ona bolesna.